26.9.10

ποδήλατο/γκαράζ/μπάσκετ


νιώθω τυχερός που είδα το ράσμορ τόσο μικρός, σχετικά μικρός δηλαδή. τον χειμώνα του 2001, κάπου εκει ανάμεσα στον παραλογισμό και το τίποτα (το πραγματικο τίποτα όμως).

χθες το βράδυ, αφού βγήκα μια βόλτα και περπάτησα με τον στράτο και τον μπάμπη και αφού γύρισα σπίτι και δούλεψα για κάνα δίωρο, πέτυχα πάλι την σκατόφατσα του σβάρτσμαν και δεν μπορούσα να πάρω το κεφάλι μου από την τηλεόραση μέχρι που τελείωσε και ξαναήρθα στο δωμάτιο και κοιμήθηκα γλυκά και ήρεμα.

παρόλο που προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται μέσα στο γαμωκεφάλι μου εδώ και μέρες, τελικά είναι πιό δύσκολο να καταλάβω τι γίνεται έξω από αυτό. η απότομη αλλαγή περιβάλλοντος μάλλον μου κάνει καλό με την παραγωγική έννοια της λέξης καλό, και εκτός αυτού δεν έχει χρειαστεί να γράψω ούτε μισό όργανο μέχρι στιγμής. μέχρι στιγμής όμως φαντάζομαι.

χμμμ, πάλι εδώ κατέληξα. την τρίτη τελειώνει με το πανεπιστήμιο ο σιμάκος και την πέμπτη ο μπέλε μου και επισήμως φέυγουν και οι τελευταίοι άνθρωποι της ηλικίας μου που αγαπάω στον βόλο. παράξενο.

αποκόβομαι σιγά σιγά από το ίντερνετ, και μάλλον με απασχολέι γιατί πάντα για αυτό μιλάω. όποτε απ'οτι φαίνεται δεν έχω αποκοπεί ακόμα σε καμία περίπτωση.

έφαγα ένα προφιτερόλ από το λίντο χθες και είχα πολύ καιρό να φάω γλυκό. την τελευταία φορά είχα φάει μισό κιλό παγωτό από το λίντο πάλι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι οι τύψεις με άγγιξαν. μάλλον καλό είναι αυτό.

επίσης, κατά την διάρκεια του ράσμορ παρατήρησα ότι το brisk είναι πολύ ωραία λέξη, και είναι ακριβώς ο καιρός που έχει στην βέροια αυτές τις μέρες. και ακόμα σκέφτηκα ότι το hard unit είναι ωραίο όνομα για κάτι, αλλά δεν ξέρω τι, σίγουρα όχι.

αυτές τις μέρες ακούω elliott smith, the further adventures of lord quas, το voodoo του d'angelo (Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ), το electric circus του common, το paris 1919 του john cale, astral weeks, και την δισκάρα που μου είχε πει ο pielld, το glorious gongs of hainuwele του harappian night recordings. έχω σταματήσει να βλέπω σειρές, τελειώνω επιτέλους το κουτσό του κορτάσαρ (δεν τρελάθηκα, και πως να τρελαθώ μετά τον πέρεκ?), και γράφω μουσική περίπου 8-10 ώρες κάθε μέρα. και το λέω τελευταίο για να το βλέπω και να νιώθω άσχημα αν ξεκινήσω να δουλεύω λιγότερο.

καμία προοπτική/κανένα παρελθόν.

το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών είναι το a quick one while he's away των who. για τώρα και για πάντα.

και ειδικά η εκτέλεση από το rock'n'roll circus των γαμωstones

"και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν"

μπορεί και όχι τελικά. ελπιδοφόρο ακούγεται.

20.9.10

ναι αλλά?

δουλειά/δουλειά/δουλειά

19.9.10

κενώ

σκέφτομαι τα εξής:
-δεν έχω ίντερνετ στο σπίτι και έτσι αναγκαστικά θα γράφω σε άκυρες στιγμές, όπως τώρα πχ, και θα τα ανεβάζω αργότερα.

-σήμερα ήπια μετά από καιρό, και προσπάθησα να μιλήσω με την κωστάντια, τον σίμο, τον ιωσηφίδη και τον ζαχαράκο

-ένιωθα ότι κάνω άπειρα λάθη στον δίσκο και ότι τα έχω πάρει όλα στραβά και ότι ειμαι άχρηστος. μόνο αυτό και τίποτα άλλο δεν ένιωθα. βυθιζόμουν στην ανυπαρξία και στην ασημαντότητα, αργά και σταθερά. και πονούσα λίγο, αλλά όχι πολύ.

-i wanna show to my girl that i need her. ειναι αλήθεια, χωρίς δεύτερη σκέψη ότι το song for ariel του panda είναι το καλύτερο τραγούδι που έχω ακούσει εδώ και τρία χρόνια ακριβώς, χωρίς καμία υπερβολή. καμία μα καμία.

-δεν με σηκώνει το αλκόολ τελικά, και τίποτα άλλο δεν με σηκώνει. επίσης η μοναξιά εδώ υπάρχουν φορές που νιώθω ότι με γονατίζει αλλά στην πραγματικότητα μου κάνει καλό. ίσως γιατί το πήρα απόφαση να το κάνω αυτό. αυτό και τίποτα άλλο. και δεν θα ξαναγκρινιάξω για την επιλογή μου. ποτέ. ποτέ.

-"και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιάν άλλη παιδικότητα"

-"search for the truth and you should find"

-αδυνατώ να καταλάβω τον τρόπο με τον οποίο ενώνονται τα γεγονότα μεταξύ τους και αρνούμαι να δεχτώ ότι ειναι 19 σεπτεμβρίου και έχει ακόμα γαμοζέστη σιχαμένη. σιχαίνομαι τις ζέστες και τα καλοκαίρια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

-και τι είμαι τελικά? και τι ειναι αυτό που κάνω? έχει άραγε νόημα? και πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν διάβαζα τον πέρεκ? θα ήταν η ίδια? και πόσο κοντά είναι το μιλάνο? και τι αίσθηση έχει η απόρριψη? και πως είναι όταν καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει? και πως το καταπίνεις? και πως ζεις μόνος σου?

-δεν θέλω να ζήσω μόνος μου.

-θέλω να ζήσω μαζί σου. και μόνο.

13.9.10

σεζόν

έφυγε η κωστάντια για μιλάνο χθες οπότε μπορώ να πω επισήμως ότι ξεκίνησε ο χειμώνας για μένα, και όχι μόνο στην καρδία μου.

δεν έχω κατεβάσει καθόλου καινούρια μουσική εδώ και δύο μήνες σχεδόν, και έχω μείνει να ακούω και να ξανακούω το swim του caribou, και να γράφω τον δίσκο μου, και να διαβάζω βιβλία.

δεν έκανα τίποτα αλλό αυτούς τους μήνες. τώρα που επέστρεψα στην βέροια, αναθεωρώ το τι παει να πει χρόνος, με την έννοια της ώρας και των λεπτών, και τα συμπεράσματα είναι υπέρ του χρόνου. σίγουρα όχι υπέρ μου.

είναι πολύ παράξενη η ζωή χωρίς ίντερνετ, παρόλο που μπορώ να πω οτι μου αρέσει που δεν χρειάζεται να διαβάζω για τον χ τυχαίο καινούριο παραγωγό και να με πιάνει κατάθλιψη. σε κάθε περίπτωση, η προσήλωση και η συγκέντρωση και το motivation πρέπει να είναι εκεί, και υπάρχουν φορές που πρέπει να τους φέρεσαι με λεπτότητα για να μην φύγουν. και αν σκεφτεί κανεις οτι το περιβάλλον δεν βοηθάει πιά σε σχέση με το πόσο βοηθούσε (κρίστιαν εσύ φταίς για όλα, κι ας μην καταλαβαίνεις καν ελληνικά), τα αυτονόητα συμπεράσματα εξακολουθούν να τείνουν προς την τραγικότητα και το μάταιο.

είναι η ώρα που χτίζεις το κλουβί σου και δεν βγαίνεις από εκεί μάλλον. κάτι τέτοιο. και όταν βγεις τουλάχιστον εύχεσαι να έχει αλλάξει κάτι.

το κλουβί μου πιά έχει τα παλιά τάσκαμ μόνιτορ μου, στο παλιό μου παιδικό δωμάτιο, σε τόνους βεραμάν, χωρίς πικάπ, με το σάμπλερ, το λαπτοπ και την κάρτα ήχου και στην συνέχεια θα έχει τα ντραμς μου στο γκαράζ με την καινούρια βάση για χάϊχατ που αγόρασα, αφού πρώτα χρειάστηκε να πάω στην θεσσαλονίκη να την πάρω.

"και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν/γιατι με ανακαλούσαν σε μιάν άλλη παιδικότητα"

ΝΟΤ.